Van beslissende gebeurtenissen in je leven wordt zelden een foto gemaakt. En als er ooit een foto van gemaakt is, is hij soms onvindbaar. Dat overkomt mij nu.
Ik zoek vergeefs in de schoenendoos met familiekiekjes, het fotoarchief van mijn overleden ouders, zwart-witte opnames uit de jaren veertig tot zestig van de vorige eeuw, witomlijnd afgedrukt met gekartelde randen. Daarin moet ooit ook de prent van een klein Fritsje gelegen hebben, zo’n zes jaar oud, gezeten in de veel te grote rookstoel van zijn vader, met trots een opengeslagen nummer van De Spiegel voor zich, het Christelijk Nationaal Weekblad, waarop zijn ouders waren geabonneerd.
Mijn vader moet het moment echt een opname waard gevonden hebben; er werd nog niet gedachteloos digitaal voor het vaderland weg geklikt. Het ventje kan nog maar amper lezen en schrijven, zal hij gedacht hebben, en nu al met een volwassen blad voor zijn neus. Dezelfde vader die later zou zeggen dat zijn zoon weliswaar twee linkerhanden had, maar wel ’onmeunig met de penne’ (ontzettend bedreven met de pen) was.
De foto is niet meer te vinden. Een herinnering aan het moment zelf heb ik eigenlijk niet; zij is ooit tot leven geroepen door die foto, een moment dat op zijn beurt door mijn vader tot heugelijk ogenblik gemáákt is.
Het is behelpen, maar ik schep er nu maar de mythe van ’de beslissende gebeurtenis in mijn leven’ mee: daar in die rookstoel vond ooit mijn geboorte als lezer plaats. En al lezend ben ik geworden wie ik ben. Lees verder »